Bij Trace werken two trick ponies

Vincent reist door heel Europa, op zoek naar deze bijzondere, vergeten plekken en fotografeert ‘de schoonheid van het verval’. De achtergrondbeelden op deze website zijn van zijn hand.

Vincent: ‘Elke locatie heeft een verhaal, soms hele bijzondere. Ik ben wel eens letterlijk teruggestapt in de tijd. Bijvoorbeeld toen ik in België een huis ontdekte,waarvan de bewoonster in de jaren 60 (!) in de gevangenis was beland en nooit is teruggekeerd naar haar woning. En niemand heeft zich om het lot van de woning bekommerd. Er stonden antieke meubels, het behang kwam van de muur en overal waren spinnenwebben, prachtig! Of een verlaten autokerkhof vol met klassiekers die na de 2e wereldoorlog zijn achtergelaten door de Amerikanen toen zij huiswaarts keerden. De wielen waren voor de helft verdwenen onder een dikke laag dennennaalden van het loofbos waarin ze stonden.
Urban Exploration fotografie is balanceren op het randje van de wet. Je komt op plaatsen waar je officieel niet hoort te komen. Er zijn gelukkig een aantal ongeschreven regels, waar elke urbexfotograaf zich aan houdt. Zo breken urbexers nooit in, er moet al een ingang zijn in het pand dat ze betreden. Ze veranderen niets aan de situatie (verplaatsen niets) en misschien wel het belangrijkst: ze nemen niets mee, behalve de ervaringen en foto's.

Toch ben ik al meerdere malen aangehouden, op verdenking van inbraak of diefstal. Gelukkig loopt het tot nu toe altijd met een sisser af en ga ik vrijuit. Enkele jaren geleden werd ik in Duitsland betrapt door acht agenten en ontving ik een boete van 250 euro die ik direct moest afrekenen. Tot mijn verbazing ontving ik die enkele maanden later retour, omdat de Officier van Justitie niet tot vervolging over wilde gaan.
Soms zit het avontuur in de manier waarop het gebouw te betreden is. Ik ben eens midden in de nacht - op een drukke doorgaande straat van een grote stad - via een riooldeksel afgedaald, om vervolgens na een tiental meters door viezigheid weer omhoog te klimmen in een theaterzaal. Dat ging prima, maar toen ik op de terugweg via de put weer omhoog kwam (het was inmiddels middag) stonden voorbijgangers toch vreemd te kijken.’